Dlaczego ta choroba płuc jest tak niebezpieczna i jak możesz jej przeciwdziałać

U 55% osób chorych na POChP równocześnie rozwijają się inne ciężkie choroby. Nie jest przy tym jasne, czy są one bezpośrednim jej skutkiem. Wyjaśnieniem jest być może fakt, iż POChP tak obciąża cały organizm, że zapadnięcie na dodatkowe choroby jest po prostu kwestią czasu.

Ryzyko zachorowania na cukrzycę przez chorego na POChP jest bardzo wysokie. Poniesiony poziom cukru we krwi sprzyja natomiast zaostrzeniu POChP ze względu na uszkodzenia najmniejszych naczyń płucnych. I błędne koło się zamyka.

1. Choroby układu sercowo-naczyniowego: pojawiają się zwapnienia tętnic wieńcowych, niewydolność mięśnia sercowego i zaburzenia rytmu serca.

2. Cukrzyca: w przebiegu z cukrzycą ryzyko zgonu z powodu POChP jest znacznie wyższe.

3. Utrata wagi: trudności w oddychaniu i kaszel powodują chudnięcie.

4. Nietrzymanie moczu: intensywny kaszel wpływa niekorzystnie na zwieracze.

5. Rozstrzenie oskrzeli: nieodwracalne rozszerzanie się pęcherzyków płucnych.

6. Depresja: wielu pacjentów zapada na nią w związku ze świadomością, że POChP jest chorobą nieuleczalną.

7. Osteoporoza: leczenie kortyzonem jest nieodłączną częścią terapii POChP, więc Twoja możliwość ruchu jest ograniczona – wzrasta zagrożenie osteoporozą.

Tylko pulmonolog jest w stanie stwierdzić, czy chorujesz na POChP. Jeżeli więc cierpisz na któreś z opisanych objawów, koniecznie udaj się do lekarza.

Początkiem POChP jest zawsze stan zapalny najgłębszych części dróg oddechowych. Takie zapalenie powodują wdychane substancje szkodliwe. U zdrowego człowieka nabłonek migawkowy w płucach transportuje substancje szkodliwe wewnątrz płuc z powrotem na zewnątrz. Dzięki temu nie dochodzi do stanu zapalnego. U ludzi z POChP mechanizm ten nie funkcjonuje prawidłowo. Z upływem czasu nabłonek ten ulega całkowitej degeneracji. Wnętrze płuca destabilizuje się. Wydychanie ze zwiększoną siłą i ciągły kaszel prowadzą do długotrwałego zwężenia dróg oddechowych.

Metody leczenia i łagodzenie przebiegu choroby

- Jeżeli palisz, to żadne inne metody nie będą Ci w stanie pomóc. Musisz rzucić palenie!

- Przy POChP pomagają antybiotyki i kortyzon. Oczywiście nie wolno ich stosować według własnego uznania, takie zachowanie prowadzi do antybiotykooporności.

- Terapie fizykalne są ważnym elementem leczenia. Są to ćwiczenia płucne, fizjoterapia oddechowa i trening. Podczas terapii fizykalnej powinieneś być w stanie dać radę obciążeniu 25 Wattów, czyli przejść około 200 m w ciągu 6 minut.

- Wielu pacjentom pomagają inhalacje. Ważne jest, aby substancja czynna trafiła również do Twoich płuc. Jeżeli wdychasz sól kuchenną, zwiększasz ilość wody w odkrztuszanej wydzielinie. To pomaga w jej odkasływaniu.

- Operacyjna redukcja objętości płuc polega na chirurgicznym usunięciu najbardziej dotkniętych chorobą ich części. Dzięki temu Twoja przepona zyskuje więcej miejsca i może z większą siła pompować oddech. Niestety nie wszyscy pacjenci mogą poddać się takiej operacji, ponadto w razie jej przeprowadzenia zachodzi ryzyko odmy opłucnowej.

- Zadbaj o odpowiedni poziom cukru w Twojej krwi. Poziom Twojej hemoglobiny glikowanej nie powinien przekraczać 7%.

- Spróbuj zapanować nad przewlekłymi źródłami infekcji, np. przewlekłym zapaleniem zatok.

- Terapia farmakologiczna z wykorzystaniem leków rozszerzających oskrzela.

- Podawanie tlenu i nieinwazyjne wspomaganie oddechu.

4 stadia przewlekłej obturacyjnej choroby płuc